ADANA (22.09.2008)- 12 Eylül darbesinden sonra idam edilen bir devrimcinin daha mektubu ailesine ulaştı. Bir aile daha, davaya bağlı bir veda ile karşılaştı: “Sömürü ve zulüm düzeni sürdüğü müddetçe bu savaş yok edilemez. Bu uğurda gelen ölüm de, nereden gelirse gelsin hoş geldi, sefa geldi.”
1959’da Samsun’da doğan Mustafa Özenç, 1976-77 öğrenim yılında Yüksek Mühendislik Okulu için gittiği Adana’da Dev-Yol’a katıldı. 12 Eylül 1980 darbesinin ardından yakalanan Özenç, 20 Ağustos 1981’de Adana 1 No’lu Sıkıyönetim Mahkemesi’nin kararıyla idam edildi.
Özenç’in idamından 45 dakika önce ailesine yazdığı son mektubu, 12 Eylül dönemiyle ilgili bir araştırma yapan gazetecinin eline geçti. Mektup, Özenç’in kardeşi Fatih Özenç’e ulaştırıldı. 19 Mayıs Sanayi Sitesi’nde bir mobilya atölyesinde çalışan Fatih Özenç, ağabeyinin son mektubunu kalp hastası olan 75 yaşındaki babası Şevket Özenç’e veremeyeceğini belirtti. Özenç, “Mektup, ağabeyimle benim aramda sır olarak kalacak. Babam, yıllardan beri mektubu alamadık diye üzülüyordu” diye konuştu.
Mustafa Özenç: Faşizme karşı, emekten yana
Özenç’in son mektubu özetle şöyle;
“Sevgili babacığım,
Sizlere bu satırları yazmamın en önemli nedeni kendinizi benim için suçlamamanız ve bu konuda soğukkanlı davranmanıza katkıda bulunabilmek istememdir. Sizler elinizden geldiğince bana destek olup iyi bir şekilde yetişmeme çalıştınız. Ancak içinde bulunulan toplumsal şartlar benim ister istemez bir tercih yapmamı gerektirdi.
Bu tercih bir yanda sermaye ve onun uşaklığını yapan faşist güçler, diğer yanda emekten yana olan güçler arasında söz konusu idi. Ben de seve seve bugüne kadar uzanan sonuçlarını gördüğüm halde faşizme karşı emekten yana olmayı seçtim. Ve doğru bildiğim değerler uğrunda onurluca savaştım. (…)
Hiçbir baskı veya cebir karşısında bir an dahi inandığım değerlere ihaneti düşünmedim. Sizler beni anlamak için her şeyden önce yaşamalısınız. (…) Sömürü ve zulüm düzeni sürdüğü müddetçe bu savaş yok edilemez. İnkâr etmek gerçekleri de değiştirmez. Er ya da geç bu bozuk düzen tüm pislikleriyle tarihin çöp sepetine atılacaktır. Bu uğurda gelen ölüm de, nereden gelirse gelsin hoş geldi, sefa geldi.”
Devrimcilerin mektuplarına dahi tahammülsüzlük
Kısa bir süre önce de Ali Aktaş'ın mektubu ailesine ulaşmıştı. Faşist rejim, onlarca yıl idam ettiği devrimcilerin mektuplarına dahi tahammül edemedi, onları 20 küsür yıl yıl gizli çekmecelerde sakladı. Tıpkı, idam edilen Veysel Güney'in ölüsüne bile tahammül edemeyip, mezarını “kayıp” etmesi gibi. Tıpkı, Erdal Eren'i yaşını büyüterek idam etmesi gibi.
Atılım
